Sana yazdığım son mektubum elimde,
İlk ve son mektubum!
Hani sana hiç veremediğim,
söz edemediğim.
her bir satırı az önce yazmışçasına aklımda,
sevdan nasıl da alıp sürüklemişti yüreğimi…
Seni yeniden göreceğim hiç aklıma gelmemişti,
oysa aynı şehr-i’stanbul da solumaktaydık bu nefesi.
yıllar ne çok şey alıp götürmüştü bizden,
iki suskun yabancıydık şimdi.
Tuhaf bi yabancılık
sahiden karşımdaki sen miydin?
hayır, bu sen olamazdın!
o yaşam yüklü adam nerdeydi?
Yine de yüreğimde bir şeyler kımıldandı,
nasıl da elimden kayıverdi bir bardak çay?
sanki yüreğim akmıştı masaya.
Şimdi yıllanmış hüzünlerin ardından,
çoktan kaybettiğimizi görüyorum birbirimizi.
Yalnızca içimde hep o çocuk yaşayacak
acısı yıllar önce dinmiş,
alevinden artakalan közler, rüzgâra karışmış
bir tek gülümseyerek anımsadığım
anısı kaldı bu sevdanın;
ilk aşkım, ilk sevdiğim, ilk göz ağrım…
Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
17.11.2001 / Cumartesi
23.45
PS: Seni son kez gördüğüm 10.11.2001 – Cumartesi gününe…
0 yorum:
Yorum Gönder