mevsimler gelir geçer.
Ben ki eylül çocuğu
anam hüzünlere gebe kalmış başak tarlasında.
Hayat bereketini esirgemez hiçbir an,
umuda inat sağanak yağmurlardan sırılsıklam
benliğim,
her yeni gün, doğum sancılarıyla çığlık çığlığa
yüreğim.
Bir ebe çeker bacaklarımdan
koşmayı hayal bile etmedim,
ama yalan değil bu yaşam yolunda
topallamadan yürümeyi isterdim
attığım her adımda
yürümeyi yeni öğrenen bebek gibi
düşüverdim
kulaç atmaktan vazgeçtim, kendimi bıraktım boşluğa
sessizce izliyorum şimdi
soluksuz kalmış siluetimi…
Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
31/ 01 / 2007 - Çarşamba
20:30
0 yorum:
Yorum Gönder