Gökyüzü Paramparça

“Gökyüzü paramparça
ağlar usulca
şiir bir yürek işi
ne zamandır unutmuştu yüreğim
                           bu sevi’yi…”

Paramparça beynimin hücreleri
yağar usulca,
                      yüreğime
                                     yıldızlar düşer.
Küçücük bir ışık içimi aydınlatır.
Minik bir kedinin yumağa sarmalandığı gibi
                                  sarmalanırım umuda!

Bana hep duvarlar dost,
                                      ben insanlara.
Alyuvarlar büyük dolaşımın çıkmazında,
yürek küçük dolaşımda sıkışır kalır.
Düşüncenin okyanusunda
bir kibrit kutusu büyüklüğündeki peynirin
o hiç tadılmamış lezzeti uğruna
beyaz deney faresi,
labirente sıkıştırılmış yüreğiyle
                                      çırpınır amansızca.
Oysa yakalayıp özgürlüğün bir tutam saçından,
savrulmak isterdi sonsuzluğa…

Suyun kaldırma kuvvetine inat
Sevişmek vardı deriliklerde;
Mertçe,
             Dostça,
                          Sevda içinde.
Yazık ki kanla yıkanmış beyinler,
hep bir savaşın eşiğinde,
en kötüsü de çatışır hep yüreğinle
savaşırsın kendinle.

Çıkmazın en kuytu köşelerine sığınır,
çömelir; kaldıramaz yürek kendini.
derinliklerde ölü yılgınlığına bürünür apansızca
oysa;
        yaşamak doya doya,
                                         soluksuzca
hiç bitmeyecekmişçesine, duracak olan bu döngünün
sevişgenliğini paylaşmak doyumsuzca,
                yaşamak olmalıydı inadına!
Böyle hain, böyle kahpece,
               mutluluğa hasret değil…

Yine de güzel soluksuzca yaşamak,
yalnız ama sevgi dolu,
              kocaman yüreğimdeki
                    UMUTLA!!!

Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
08.05.2001 / Salı - 02:21
Niğde / Evimde