Çocukluğumun Geçtiği Ev

Çocukluğumu kaybettim bugün
Arandım, bulamadım.
Hani saçlarım uzundu, belime kadar.
Ben at olurdum, sen seyisim.
Koştururduk dörtnala
Duvardaki yağlı boya dağlara.

Mutluluğa şahlanırdık
Zaman akıp giderdi umarsızca,
Dağların yamacındaki çağlayanda…
Uçurtma yapmıştık birlikte,
Hiç uçuramadığımız ormanımızda.

Gökyüzü nasıl da maviydi o zamanlar?
Geceyi bilmezdim,
Yıldızlarda gözlerini aramayı…
Bilmezdim!
Çocukluğumun geçtiği evi,
Gözlerinle yitireceğimi.

Çocukluğunda ben doğdum,
Çocukluğumda sen en delikanlı halinde.
Ben güneşin doğuşunu,
ilk kez o evde gördüm.
Dayanılmaz doğum sancılarımızla,
İlk sevdalarımızı o evde doğurduk.
Acımızda bile huzur vardı,
Duvarlarından yayılan.
Çünkü yığma değildi odaları,
Sağlam kirişleriydi
Bizi birbirimize bağlayan.

Düşlerimin sınırsızlığına,
İlk evimde yelken açtım.
Kimsesizliğimin tokadında,
Kilidini açıp evimizin
“Küçük Prens”im oluvermiştin.
Nasıl da özledim,
Odamızda omzunda ağlayarak uyumayı.

Şimdi ne kadar uzaksınız bana,
Evimiz üç sokak yukarıda
Yaralı, yorgun, suskun…
Önce yalnızlığına terk ettik onu.
Sıvası dökük duvarlarında,
Anılarımızı yitirdik.
Oysa o, özenle sakladığı an’larımızı…
Çocukluğunu satabilir mi insan,
Anıların değeri ölçülebilir mi?
Kirişten yapılı özlemlerimin yanına,
Yığma hüzünlerim eklendi.
Sağlam sandığım lento mutluluklar,
Beyin hücrelerimi parçaladı.
Parçalı bulutlu hüzün sağanağı yüreğime,
Çocukluğumu gömdüm.

Şimdi sen, öldükten sonraki güzelliğinde,
Evimiz ise, doğduktan sonraki ölümümde.
Kalan son anımızı da kaybettim(!)
Çocukluğumu kaybettim bugün,
Çocukluğumu bana geri verebilir mi
Geçen zaman?..

Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
14.04.2006 / Cuma - 01.00