DENİZİN GÖZYAŞLARI

Karanlığı yırtan sessizliğin sesinde Gecenin tam ortasında,
İnsanlar…
Kimi uykuda ya da hastane odasında
Yaşama tutunma çabasında.
Herhangi bir barda;
Sarhoş aşklarına, dostluklara, sevdiğine
Yaşamdan uçarcasına.
Zamanı durdurmak istercesine,
Hızlı adımlarla eve varma yarışında.

Arabalar, hızla gelip geçen arabalar
Tren vagonları bomboş,
Kalabalık bir yorgunluğu üzerinden atmak istercesine.
Kör bir kuyuya saplanıp kalmış
Gibidir gemiler.
Ve bir insan yaşamdan vazgeçmektedir şu an
Oysa umutları, amaçları, ideaları vardı daha dün akşam.

Deniz; uçsuz bir sonsuzluk gibi, karanlığın ortasında
Yol kenarları ışıl ışıl, karşıki yamaçlar.
Orada tam karşıda
bambaşka bir il, bambaşka yaşamlar, acılar…
Ve bambaşka illere giden insanlar vagonlarda,
yorgun, uykulu, sabırsız…
Ve havalanan son uçakla,
bir başka ülkeye yol alanlar.

Bu yaz da bitiyor işte
Kırlangıçlar da terk ediyor bizi.
Yıldız kümeleri doluşmuş göğe,
Yarın hava güzel olacak
Ya da gecenin bir yarısı yer sarsacak yine öfkeyle
Çığlıklar!
Buram buram ölüm kokacak bir kent.

İnsanlar, ilişkiler, yaşam
beklentiler, umutlar, mutluluklar, hüzün.
Derin bir nefes çekiyorum içime, yarın bulamayabilirim.
An’ı iyi yaşamak gerek, başka bir an olmayabilir nefesimde
Sonra pişmanlıklar, gözyaşı ne işe yarar?
Elbet bir parça anısı kalmışsa geçmişin.
Yok unutulmuşsa çoktan,
Varamaz denize bir damla yaş.

Seyre dalıyorum denizi,
karşıları, o kenti.
Yazmak hiç bu kadar zor olmamıştı.
Hele söylemek, ben ki kelimelerimde kifayetsiz.
Salt düşüncem özgürce haykırır, içime hapsolarak;
SENİ seyre dalıyorum!

Ve düşünüyorum ne yapmaktasın şu an,
dost bildiğim, iki yılım, geçmişim,
geleceğim olamayan, yanlışım,
inanmasan da yalanım olmayan
kocaman çorak tarlam-ız-daki
MİNİCİK PAPATYAM
ne yapmaktasın?

Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
23.08.2001- Perşembe 00.52
Pendik / Altkaynarca