Çığlıklar sarıyor dört bir yanı
Şahinler dolanıyor leşlerin etrafında
Bir haykırış,
bir çığlık,
bir isyan...
Sağır olmuş kulaklar.
Araziler uçsuz bucaksız,
çöl araziler.
Çatlamış toprak gebe olacağı günleri
düşler,
sularla sevişirken doğuracağı fidanları,
küçük fidanların meyve veren ağaçlara
dönüşümünü...
Suyu bekler büyük bir umutla
gelmeyeceğini bilerek.
Bekler yine de toprak,
Kanayan gövdesini suların yıkayacağı
günü.
Gökyüzünü bir grilik kaplamış,
Ne siyah ne beyaz öylece kendi halinde
Bulutlar ilerliyor yavaş yavaş
Ya da bir gezegen ilerliyor
Ölümün sessiz çığlıkları arasına.
Savaş var etrafta!
Kan kokuları yayılıyor buram buram.
Derin bir soluk alıyor nefes borusu,
Bir köşede kusmuk kalıntıları,
Yığılıp kalan, çürümüş et parçaları.
Susturulmuş sözcükler,
Korkulu gözlerle seyrediyorlar olanları.
Dağlar cesareti rehin almış,
Yalan dolanıyor suskun sözcükler de.
Hafif bir esinti yıkıyor dağları,
Bu acı dayanılacak gibi değil,
Dayanılmaz sancılar arasında
Nehirler kan akıyor.
Kuşlar göç ediyor diyarlarından.
Kanadı kırık kuş, annesinin gagasında,
Babasını düşünüyor, bilmediği diyarlarda
Zaman özlemi arttırıyor,
Toprağa bir damla yaş düşüyor.
Daha da umutlanıyor toprak,
Gebe kalacağı günlere dair.
Yağmura hediyeler hazırlıyor,
Anaç duyguları kabarıyor,
Fidanlarını düşlüyor
Düşler büyüyor,
büyüyor,
büyüyor...
Bir çığlık yükseliyor bulutlara,
Toprak düşlerinden uyanıyor.
Şaşkın gözlerle gökyüzüne çeviriyor kafasını,
Sonra ellerine bakıyor
Kırmızı!
Kan kokuyor elleri
Kucağında kanadı kırık kuş yavrusu...
Yağmuru düşleyen toprak, ağlıyor
Hıçkıra,
hıçkıra.
Yer yarılıyor,
Geride kalanlar umursamazlıkla
Ya da susturulmuşluğun çaresizliğiyle,
Toprağı da yolcu ediyorlar
Sonsuzluğa...
Bir kahkaha duyuluyor ardından,
Toprak ilk defa umarsızca gülüyor;
Geride kalanların gitme vakti geldiğinde,
Ölü bedenlerini kucaklayacak
Kimsenin kalmadığını bilerek.
Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
31.03.1998 Salı / 16.05.2006 Salı
18:40 / 16:10
