Kardeş Ezgisi

özlem, suskun bir kurşun gibi
ruhuma saplanıp kalan...
attığım her çığlıkta
kalbim (k)anıyor,
yokluğun çıkmazında
(g)özüm seni arıyor...

dönmeyeceksin biliyorum,
beni eskisi gibi sevmeyeceksin.
sarılmayacak, öpmeyecek,
saçlarımı okşamayacak, -mesela
kalk hatun bir çay yap demeyeceksin-
sensiz içiyorum bak çayımı
öğrendim sensiz düşmeyi, kalkmayı
ama asla öğrenemedim,
sensiz yaşamayı...

ahdım olsun bulacağım seni
ve sıcacık bir buse kondurup alnına
usulca uzanacağım yanına;
-sabahları uyandırmak için
birbirimizin yataklarını işgal ettiğimiz
çocukluk günlerimdeki gibi-
kapayacağım gözlerimi,
birlikte uyanacağız sonsuzluğa...

işte o gün iki kardeşin
şarkısını söyleyecekler,
'ay -ışığı altında ki- han'da
gökyüzünün lir çalan melekleri...

Nihâl -Özlem- Küçükdönmez
10.03.2012 Cumartesi
19:56